بسیاری‌ها توقع دارند که باید به جای استاد سرآهنگ، یکی از شاگردان او همچو خودش باقی می‌ماند؛ اما این توقع خلاف واقعیت‌های ممکن است. حتا در کشور هایی مثل هند و پاکستان که کلاسیک و غزل مورد حمایت گسترده قرار دارد، جانشین‌های استادان بزرگ، نه تنها که در آن سطح نیستند بلکه از نظر توانایی روز تا روز و یکی پس از دیگر در سطح پایینتر قرار می‌گیرند.
استاد سرآهنگ با آن که از پدرش هم درس فراوان گرفته بود، شانزده سال تمام را در خدمت استاد عاشق علی خان سپری کرد. او حد اقل ۳۲ سال را در آموزش موسیقی سپری کرد و ۱۶ سال هم در حلقۀ بیدلخوانی قندی آغا نشست. استاد سرآهنگ شدن یا پیروی کردن ازو کار سادهای نیست.
در میان شاگردان استاد سرآهنگ، استاد الطاف حسین سرآهنگ پسرش و استاد شریف غزل خواهرزاده اش، به خاطر آن که همیشه در حضور استاد بودند، توانستند ازو در سطح خود بهره ببرند که هر دو لقب استادی را دریافت کردند و استاد الطاف حسین سرآهنگ به القابی در هند نیز دست یافت. استاد فتح علی خان او را “سفیر مکتب پتیاله” لقب داد و مراسم تاجپوشی را به جا آورد. نعیم نظری، غزلخوان دیگر افغانستان نیز مدتی را شاگرد استاد سرآهنگ بود و درس‌های اولیۀ موسیقی را از استاد فرا گرفت.
برعلاوۀ این‌ها، استاد سرآهنگ شاگردانی دیگر نیز داشت. مرحوم استاد غلام سرور هارمونیه نواز، مرحوم استاد فقیر حسن دلربا نواز، مرحوم استاد سلیم قندهاری دلربا و سنتور نواز، مرحوم عارف حیرت آهنگ آوازخوان و نوازنده و پدر قاسم بخش، استاد مجید سپند ستار نواز، مرحوم غلام محمد رباب نواز از هرات، شیرآغا هارمونیه نواز از پروان، استاد غلام فرید احمدی برادر استاد شریف غزل، نوازنده هایی‌اند که در وقت و زمان مختلف درس هایی از استاد سرآهنگ فرا گرفته اند.
مرحوم استاد هماهنگ، مرحوم سخی احمد حاتم، الفت آهنگ، مرحوم فدا محمد فیضی، مرحوم شریف پرونتا، ظاهر خوش آهنگ از مزار شریف، علی احمد دل آهنگ از هرات، جلیل احمد دل آهنگ از هرات، اسد الله ضمیر، استاد مهوش، مرحوم حکیم نیرنگ، مرحوم لطیف پاکدل، احمد ولی، رحیم آبش، ظاهر بامداد، آبشار، سید محمد میوند از قندهار، استاد صمد پدر بریالی صمدی، فضل احمد آزین از هرات، سید میر سلام، مرحوم حاجی رحیم کاظم، رحمت الله، پوکرداس، لعلو چند، کرتار سنگ، اوتار سنگ از کابل و امانی نیز از شاگردان استاد سرآهنگ بودند.
طاها کوشان که در کودکستان شاگرد استاد غلام حسین خان بود، با نام مستعار “شهاب” آهنگی را در دهۀ ۱۳۶۰ خورشیدی در رادیو ثبت کرد که شعر آن را داکتر روان فرهادی پس از رهایی از زندان برایش انتخاب کرد و استاد سرآهنگ کمپوز آن را ساخت:
دادگرا فلک ترا جرعه کش پیاله باد
دشمن دل سیاه تو غرقه به خون چو لاله باد
استاد سرآهنگ شاگردانی از هند و پاکستان نیز داشت. پندت شودی رای از کلکته، خانم گل کرنی از مدراس که آهنگی دوگانه با استاد نیز دارد. نجف علی و چراغ علی از پاکستان نیز دوره‌های شاگردی نزد استاد سرآهنگ سپری کرده اند. به همین گونه مرحوم فضل احمد نینواز و مرحوم شاه ولی ولی ترانهساز، نیز درس‌های موسیقی را نزد استاد فرا گرفته بودند.
نام استاد چنان بزرگ است که امروز رادیویی در کابل به نام “سرآهنگ” فعالیت دارد و بیشترینه به پخش موسیقی می‌پردازد. نام استاد سرآهنگ به همین گونه و در نتیجۀ زحمات خودش چنان با موسیقی افغانستان و نیم قاره گره خورده است که بدون نام او تصورِ تاریخ موسیقی ما ناممکن می‌نماید. همان گونه که بیدل را نمایندۀ مکتب هندی شعر می‌دانند، استاد سرآهنگ را می‌توان بیدلِ موسیقی افغانستان دانست.
در این اواخر یکی از شاگردان استاد سرآهنگ به نام ظاهر خوش آهنگ، از بدخشان شناخته شد که مصاحبه او در یوتیوب وجود دارد.